Choć prace Hanny Laskowskiej zapełniają formy bardzo proste, czasem niemal abstrakcyjne, to punktem wyjścia dla takiego obrazu jest zawsze rzeczywisty świat, bezpośrednia percepcja i obserwacja natury. Z mnogości bodźców artystka wyabstrahowuje elementy, które potem analizuje i upraszcza, przekształca tak, aby podporządkować ich kształt zasadzie konstrukcji obrazu. Pozostaje jednak nadal na gruncie sztuki przedstawiającej, która jedynie zmierza ku lirycznej odmianie abstrakcji.

Prace mają charakter impresji, oddających charakter i atmosferę spotkań z fragmentami pejzażu. Artystka nie dba o szczegół, o fotograficzne odbicie rzeczywistości. Brak w tych pracach także wizerunku człowieka, który wprowadzałby element dosłowności, konkret określonego kontekstu. Hanna Laskowska nie reprodukuje wiernie topografii krajobrazów - konstruuje jedynie ich wyraz za pomocą plastycznych znaków, dając w efekcie ich uogólniającą wrażeniową syntezę. Stara się ukazać występujące w nich rozmaite zależności, związki i kontrasty. Autorkę prac interesuje kadrowanie, gra płaszczyzn, relacje barw i ich walorów, wyznaczanie i godzenie kierunków napięć.

Kompozycje są odbiciem nie tylko wrażeń wzrokowych; uproszczone, z wyboru, struktury obrazowe wyrażają rozmaite emocje i odczucia. To dlatego młoda artystka stosuje różne środki wypowiedzi, łączy swobodny rysunek z plamami barwnymi rodem z akwareli, fakturę wzbogaca prószami - na tym etapie drogi twórczej rozpoznaje i wykorzystuje potencjał litografii, techniki graficznej, która - jak się wydaje - została wybrana przez autorkę, gdyż daje wyjątkowo duże możliwości przeniesienia zamysłu malarskiego na płaszczyznę drukowaną.

Hanna Laskowska ze swobodą kładzie trafione plamy barwne. Podkreśla ich walor dynamiczny. Różnicuje ich nasycenie i temperaturę, skazuje na sąsiedztwo kształty stabilne i szkicowe, zestawia formy 0 odmiennych fakturach. Gdzie trzeba, gra bielą karty papieru. Brak tu konturów przedmiotów, a gdy te występują, zazwyczaj nie pokrywają się z plamą barwną. Linie biegną swobodnymi duktami, nie wyznaczając granic przedmiotów, tworząc za to osobną wartość rytmizującą 1 dynamizującą kompozycję. Efekt ten bierze się też z rozmywania płaszczyzn, z uderzeń świeżych i często odważnych kolorów, ze szkicowości w obrazowaniu.

Impresje inspirowane miejskimi pejzażami Magrebu oddają atmosferę tej przestrzeni i tej kultury w kolorze, w gęstości i temperaturze atmosfery, w mirażowatości chwiejnego obrazu. Przetworzone widoki Urbino czy Łodzi zwracają uwagę na inne cechy tych przestrzeni, wyławiają z nich tajemnicze, ukazane w monochromie zaułki albo ostre połacie dachów, podkreślają czerwień ceglanych murów, wplatają w pejzaż znaczące akcenty kulturowe, jak choćby rzędy pochylonych macew.

Hanna Laskowska ceni swobodne, spontaniczne malarstwo i rysunek, próbuje odzyskać dla siebie szczerość i prawdziwość wypowiedzi charakterystyczną dla "dzikiej" sztuki dzieci i prymitywów. Często korzysta z metod typowych dla tych obszarów sztuki. Nieraz brak w jej pracach elementów tradycyjnej perspektywy, która u dziecka traktowana jest jako zabieg narzucony, konwencjonalny i krępujący ekspresję; autorka stroni od typowych środków zmierzających do ukazania trójwymiarowości obiektów, w grafikach dominuje dynamiczny kształt kompozycyjny, linia jest czasem tylko rejestracją gestu, kreska jest częściej nieprzedstawiająca niż przedstawiająca, ekspresja barw odpowiada odczuciom i emocjom.

Tego rodzaju postawa artystki potwierdza potrzebę zrozumienia przez nią samego procesu tworzenia, nabywania wiedzy na temat tego, co sama robi, zrozumienia tego, co nią powoduje i tego, jak kształtuje się obraz będący przetworzeniem rzeczywistości. Obokaspektu artystycznego ważnyjestwięc wtych pracach szczególny aspekt poznawczy i autopoznawczy. Hanna Laskowska wkraczając na drogę dojrzałych poszukiwań artystycznych pragnie wesprzeć odczucie i intuicję - świadomością wzbogacaną w procesie twórczym, samowiedzą będącą sumą kolejnych doświadczeń.

Dariusz Leśnikowski