W swojej twórczości Anna Maria Jurewicz penetruje wiele rzeczywistości, choć bliższe prawdy byłoby stwierdzenie, że próbuje uchwycić istotę świata uobecnionego w wielu jego różnorodnych przejawach.

Szuka fragmentów, z których można by zbudować Całość. Ta może być różnie nazwana, choć artystka wyraźnie odsyła nas do toposu Księgi i towarzyszących jej kontekstów. Zdaje sobie sprawę z niemożności opowiedzenia i nazwania wszystkiego, z konieczności ukrycia (jak w Księdze) części za obrazem, metaforą. Niektóre znaczenia zostają więc wyrażone za pomocą języka sztuki. Artyści, być może, są w stanie ukazać to, czego nie da się opisać słowami.

Proces poznawania i artystycznego tworzenia staje się dla artystki równocześnie - nigdy do końca nie odmówioną - modlitwą. Refleksja wyrażona w malarstwie, grafice, książce artystycznej, ale też i w słowie pisanym, w poetyckim poemacie, dotyka sfery, w której króluje zarówno idea nieskończonego i niepoznanego Boga, jak i rzeczywistość skończonego i definiowalnego świata materii. Obie te sfery przenikają się. Jedna wiedzie ku drugiej. W obrazach Synagog wyraża się nie tylko potrzeba utrwalenia "architektury" - która przemawia do nas przecież przede wszystkim nie dbałością o szczegóły, ale rozlewnością płaszczyzn - lecz rzeczywistość duchowa kryjąca się za materialnym świadectwem, ślady ludzkich losów, echa ich czynów i wreszcie utajona energia przedmiotów.

W obrazach natury, nawet w skromnych wizerunkach usychających ostów, można odnaleźć Boga, nie tego, który ukrywa się za groźnym spojrzeniem bóstwa z tympanonu, ale tego, który jest obecny w każdym przejawie życia, tego, który wszystko zaplanował i nad wszystkim panuje.

W obrazach Anny Marii Jurewicz wszechobecne jest odczucie organiczności, nawet w elementach architektury - poprzez zaakcentowanie procesu zmienności, przemijania, ewolucji formy, jak i przez sposób odwzorowania: płynny, miękki, limfatyczny - niemal biologiczny. Obcując z naturą, z mało znaczącym - wydawałoby się - elementem rzeczywistości, dotykamy czegoś ogólnego; w drobnym, niepozornym przejawie życia odbija się logika i fenomen całego istnienia.

To przejaw postawy nacechowanej humanizmem, wiodącej od kontemplacji natury do odnalezienia i odczucia metafizyki, "od Materii do Magii". Rezultatem poszukiwań są prace malarskie i graficzne, zarówno te przedstawiające, które są wywołane przez pejzaż, jak i te bardziej abstrakcyjne, dla których inspirację stanowią indywidualne przeżycia, lub będące odbiciem powszechnych archetypów. Obrazy stają się wyrazem stanów duchowych i obrastają w symbole i metafory.

Charakter technik, które uprawia artystka, także zawiera znamię Jej stosunku do natury. Swoisty biologizm tkwi w cieple drzeworytniczego klocka, w strukturze czerpanego papieru, w wodnej epidermie akwarelowej farby.

Prace Anny Marii Jurewicz cechuje świadome akcentowanie dualizmu zjawisk. W Jej twórczości, w warstwie obrazowej, tematycznej, sąsiaduje ze sobą to, co realne, i to, co subiektywne, wynikłe ze snu lub wyobrażeń. Artystkę interesuje i to, co stałe, rzeczywiste, i to, co zmienne, ezoteryczne. Ostre kształty towarzyszą w pracach rozmytym płaszczyznom. Ujęte w strukturę linii i płaszczyzn kompozycje sąsiadują z układami form organicznych i miękkich. Linie łączą i dzielą, zgodnie z dwojaką naturą zjawisk. Światło w obrazach, często zatomizowane, przeciwstawia się ciemności i w znaczeniu plastycznym, i w sensie metaforycznym.

Twórczość Anny Marii Jurewicz jest bardzo malarska. Odnosi się to nie tylko do Jej subtelnych w kolorze akwarel, ale też do grafik, wykonanych w technice drzeworytu.

Efekt pracy akwarelisty jest dziełem unikalnym. Odbitki graficzne uzyskane przy użyciu wodnych farb zachowują walory malarskiego pierwowzoru i pozwalają na zrealizowanie marzenia o powielaniu takiego obrazu. Dialog z życiem można prowadzić na różnych płaszczyznach, także na poziomie sztuki. To nie jest tylko ucieczka od prozy codzienności, próba uwolnienia się od przyziemnych zdarzeń. Ostatecznym celem tych działań jest zbliżenie się do Tajemnicy, a równocześnie poznanie oraz doskonalenie siebie. W przypadku Anny Marii Jurewicz cała Jej rzeczywistość artystyczna jest już bardzo spójna, wyjątkowo dojrzała, wsparta szerokim kontekstem filozoficznym. Na szczęście nie pozostaje też wolna od spontaniczności i tkwiącej w tle "przewrażliwości".

Dariusz Leśnikowski