Bohaterowie prac Natalii Biegalskiej żyją w ciasnej, czasami nawet klaustrofobicznej przestrzeni. Także w plenerze nie mają jej zbyt dużo wokół siebie. Przestrzeń obrazów jest płytka i uproszczona, w większości rysunków i grafik oczyszczona ze zbędnych szczegółów. Nawet prace pozbawione ludzkiego wizerunku ukazują obszar w dużej mierze zamknięty, złożony z prostopadłościennych bloków, zimny i jakby podglądany przez wąską szczelinę. Nieba jest tam niewiele, zostaje zasłonięte przez wspinające się ku górze masywy. Co ważne, przestrzeń nie jest także określona - nie znamy dokładnie jej wymiarów, charakteru i innych atrybutów.

W konsekwencji takiego kreowania świata, to właśnie ludzkie postaci wysuwają się na plan pierwszy. Dodatkowo artystka wyraźnie skraca perspektywę, bohaterowie jej rysunków i grafik jak w filmowym zbliżeniu zostają wystawieni na nasz ogląd, zazwyczaj z pewnym zmieszaniem próbując patrzeć nam w oczy.

Portretowani (postaci rzeczywiste i wykreowane) to w sensie dosłownym i przenośnym osoby samotne. Tkwią w niemal absolutnej pustce, świat zewnętrzny nie pochyla się współczująco nad ich "małymi dramatami".

Mimo podejmowanej przez widza wiwisekcji młodzi ludzie pozostają anonimowi. Dzieje się tak, mimo że są wyraźnie wykreowani, indywidualnie określeni. Niektórzy wyglądają na spontanicznych i bezkompromisowych - ich gesty manifestujące niezależność są jednak raczej teatralne niż prawdziwe. Wydaje się, że za wyrazem pewnego znudzenia kryje się raczej poczucie niepewności i zagubienia. Mimika postaci, pozornie neutralna, kreuje atmosferę smutku i zadumy. Wygląda na to, że postaci, choć stoją w centrum naszego zainteresowania, to tak naprawdę zostają z naszego świata w jakiś sposób wykluczone.

Dodatkowo zostały - dosłownie i w przenośni - niemal "zaaplikowane" w rzeczywistość. Wiele rysunków to kolaże; warstwy są rzeczywiście aplikowane, dzięki czemu rysunki próbują wychodzić z płaszczyzny w przestrzeń. Nawet grafiki wyglądają jakby skomponowane zostały z nakładanych na siebie warstw kolorów.

Prace są bliskie monochromatyzmowi. Ich kolorystyka dobrana ze względu na nastrój, jaki mają kreować, ogranicza się do odcieni szarości, błękitów i brązów, wzbogaconych gdzieniegdzie czerwienią. Kolor w grafice traktowany jest także fakturowo - płaszczyzny barwne są chropawe i często rozmyte, nie pokrywają się z konturami form. Rysunek - artystyczny gest jest w większości prac dynamiczny.

Zagęszczone linie stanowią rodzaj sieci, która dodatkowo więzi bohaterów oraz zamyka je w gęstwinie powiązań i relacji, których możemy się tylko domyślać. Niektóre prace sugerują to bardziej otwarcie, ujawniając w warstwie obrazowej kłębowisko wici oplatających ciała postaci.

Artystka wykazuje się w swoich pracach umiejętnością stosowania myślowych i formalnych skrótów. Bliska jest jej poetyka ilustracji książkowej i plakatu. Wśród licznych inspiracji literackich i muzycznych przeważają te, które kreują nastrój niepokoju, chłodu i tajemniczości (choć niektóre prace graficzne nie są też wolne od zjadliwej groteski).

Zestaw autorów i odniesień do konkretnych motywów stanowi w jakimś stopniu odbicie osobowości i fascynacji samej autorki, ale sposób, w jaki wpływają one na kreowanie wizji świata w jej pracach, pozwala przypuszczać, że Natalia Biegalska nie proponuje nam tylko rodzaju artystycznego ekshibicjonizmu. Jej twórczość może stanowić rodzaj bardziej uniwersalnej diagnozy współczesnego świata i miejsca człowieka (szczególnie młodego) w zhomogenizowanej i nieprzyjaznej rzeczywistości, w świecie zachwianych - albo może nawet nieobecnych - wartości, wobec braku drogowskazów w świecie chaosu i wewnętrznego zagubienia.

W pracach artystki człowiek - główny przedmiot jej zainteresowania nie uzyskuje, jak można by się spodziewać, waloru symbolu. Nie staje się centrum przestrzeni metaforycznej. Tu postać, pozbawiona swego realistycznego, wyrażającego się w szczegółach kontekstu, pozostaje osobna, samotna i nieco bezradna. W takim sposobie rozpoznawania świata obecne są z pewnością echa różnych tradycji, w tym tradycji egzystencjalnej. Jeżeli moglibyśmy mówić o rodzaju - wyrażanej artystycznymi środkami - diagnozy, to jest to raczej wypowiedź na temat kondycji czasów i człowieka, który żyje tu i teraz.

Twórczość Natalii Biegalskiej można by określić jako twórczość "skróconej perspektywy" - wspomniana bliskość oglądu człowieka i jego rozterek jest jednym z przejawów takiego właśnie sposobu postrzegania rzeczywistości.

Młoda artystka szuka właściwego sobie języka, używa przy tym różnych technik graficznych: akwaforty, suchej igły, drzeworytu. Porusza się po ich obszarze ze swobodą. Wybrane środki ekspresji, charakterystyczne dla poszczególnych sposobów wypowiedzi, niewątpliwie współgrają z istotą emocjonalnego przekazu. Jest to z pewnością droga ku szlachetnej prostocie - cichej, a jednak głośniejszej niż niejedno puste wielosłowie.

Dariusz Leśnikowski