Lesław Miśkiewicz, artysta niezwykle w swej sztuce powściągliwy, niemal ascetyczny, zdołał ukształtować swą wizję artystyczną tak bardzo sugestywnie, że jego wypowiedź, zakodowana w obrazach graficznych, pośród dzieł innych współczesnych polskich twórców brzmi zawsze niezwykle przekonująco i osobiście.

Ta wyrazistość koncepcji twórczej spowodowała, że autor znalazł swe stałe miejsce wśród najwybitniejszych działających obecnie w Polsce grafików. Oryginalność jego artystycznych dokonań wynika zarówno z poetyckiego i kontemplacyjnego charakteru wizji plastycznej, czystości warsztatowej, objawiającej się wiernością wobec techniki klasycznego drzeworytu, z narzuconej sobie i konsekwentnie realizowanej dyscypliny działania, wreszcie z precyzji, subtelności i niezwykłej wrażliwości wizualnej. Lesław Miśkiewicz właściwie od początku swej samodzielnej działalności twórczej pozostaje artystą wiernym jednej technice. Mimo świetnej znajomości najnowszych technik, zwłaszcza elektronicznych, mimo wszystkich możliwości oferowanych przez inne niż tradycyjna drewniana deska materiały, stosowane w zakresie druku wypukłego - takie jak choćby linoleum - stosuje od kilkunastu lat technikę klasycznego drzeworytu, upatrując w niej ucieleśnienia swej koncepcji twórczej.

Nieliczne linoryty związane były głównie z wczesnymi pracami przedstawiającymi, które zrealizował pod koniec lat siedemdziesiątych i w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych. Ostatni z linorytów, według dokumentacji autora, powstał w roku 1987. Dorobek twórczy Lesława Miśkiewicza jest wyjątkowo jednolity, jego grafiki, od momentu ukształtowania w pełni indywidualnych cech stylistycznych, charakteryzuje quasi-abstrakcyjna forma i wielka subtelność środków wizualnych. Artysta zawęża możliwości języka wizualnego do bardzo zredukowanych środków wyrazowych, takich jak linia, punkt, zbiory punktów i linii, płaszczyzna uzyskana przez zwielokrotnienie linii. Bogactwo i różnorodność tego języka dostrzega się dopiero w momencie analizy poszczególnych prac.

Lesław Miśkiewicz zaczynał swą działalność twórczą od stosunkowo różnorodnych stylistycznie prac, realizowanych pod koniec lat siedemdziesiątych i na początku lat osiemdziesiątych, zarówno figuralnych, jak i abstrakcyjnych. Momentem przełomowym była połowa lat osiemdziesiątych, kiedy to pojawiły się oczyszczone, jednorodne jasne drzeworyty, budowane z cienkich linii, przypominające delikatną, ulotną tkaninę lub sieć przenikniętą światłem. Wczesne, figuralne prace miały charakter wyraźnie ekspresjonistyczny, ten rys widoczny jest zresztą także w grafikach abstrakcyjnych z lat 1980 -1984. Okres późniejszy, obejmujący drugą połowę lat osiemdziesiątych, przynosi już prace bardzo charakterystyczne dla osobowości Miśkiewicza. Prace, które zostają dostrzeżone jako indywidualna artystyczna wypowiedź, i które przynoszą autorowi szereg nagród, m.in. dwukrotnie II nagrodę na VI i VII Ogólnopolskim Konkursie Graficznym im. Józefa Gielniaka w Jeleniej Górze (1987 i 1989), równorzędną Nagrodę Regulaminową - Prix ex aequo na Międzynarodowym Biennale Grafiki w Krakowie (1988), I nagrodę na XI Ogólnopolskim Konkursie na Grafikę w Łodzi (1989).

Znalezienie właściwego klucza do analizy twórczości graficznej Lesława Miśkiewicza nie jest łatwe. Można oczywiście zastosować analizę diachroniczną i prześledzić genezę oraz rozwój i charakter dzieła autora w poszczególnych okresach jego twórczości. Słusznym byłoby także dokonać zestawienia porównawczego związanego ze stosowaniem klasycznego drzeworytniczego warsztatu graficznego przez Lesława Miśkiewicza i innych współczesnych polskich grafików, którzy tą technikę uznali dla siebie za najważniejszą - w celu wykazania odrębności twórczości artysty. Mimo wszystko te niezbędne dla rzetelności recenzji działania nie pomagają w pełni w ujawnieniu zawartości dzieła autora, które jest obecne w aktualnym obiegu artystycznym i posiada swoją odrębną charakterystykę stylistyczną i znaczeniową. 5 Twórczość Lesława Miśkiewicza jest dla mnie nieustannym ćwiczeniem związanym z techniką drzeworytu - ćwiczeniem technicznym, artystycznym i duchowym.

Doskonaleniem samego siebie poprzez dążenie do mistrzostwa formy. Miśkiewicza interesuje relacja fizyczności i wizualności - fizyczność i materialność będące podstawą wizualności. Autor eksploatuje możliwości wizualne jednej techniki - obszar wizualności, jaki ta technika niesie. Trzeba mieć na uwadze drzeworyt jako autonomiczną technikę artystyczną, niezależną od funkcji reprodukcyjnych związanych z drukiem czy będącą na usługach malarstwa lub rysunku.

Wydaje się, jakby Lesław Miśkiewicz w najgłębszym sensie zajmował się penetracją ekstremalnych możliwości drzeworytu. W tym też znaczeniu jego twórczość ma tak istotne miejsce w aktualnym obrazie polskiej grafiki. Podkreślane często unistyczne i geometryczne elementy w twórczości Miśkiewicza są raczej kanwą, motywem, ale chyba nie istotą jego prac czy głównym tematem - głównym tematem jest interpretacja techniki drzeworytu dokonująca się na bazie czystej wizualności. To doświadczanie możliwości drzeworytu nasycone jest zawsze cechami głęboko osobistymi, przeniknięte subtelnością i poezją. Okres stanowiący ramę czasową recenzji obejmuje ostatnie sześć lat twórczości autora (lata 1994 – 2000 przyp. red.). Dla dorobku twórczego Lesława Miśkiewicza okres ten stanowi niezwykle istotny moment. W tym czasie bowiem powstaje cały szereg bardzo ważnych prac.

Mimo że okres ten nie jest wyodrębniony jakimś radykalnie odmiennym charakterem dzieł, powstające w tym czasie grafiki w sposób poważny wzbogacają wcześniejszy dorobek artysty, dodając nowe myśli i nowe rozwiązania do ustalonego - jakby się mogło wydawać - zjawiska, jakim była twórczość autora, tak dobrze przyjęta na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Oprócz prac, które zadziwiają niezwykłością rozwiązań wizualnych i technicznych, jak stosunkowo mroczna w nastroju praca z roku 1996 z gęstą siatką miękkich linii, grubszych pionowych i bardzo cienkich poziomych, przypominających relację wątku i osnowy, za którą artysta otrzymał kolejną II nagrodę na IX Ogólnopolskim Konkursie im. Józefa Gielniaka (1996) - pojawiają się grafiki bardzo osobiste: z roku 1998 - "Pamięci Matki" czy z roku 1999 - "Pamięci Ojca". Obie wymienione grafiki, jak również trzecia praca nie nosząca tytułu, z roku 1999, są rodzajem tablic przypominających siedemnastowieczne polskie ludowe drzeworyty ze znakami krzyża Zachariasza, które pełniły funkcje magiczne (miały np. chronić przed chorobami), interpretowane także przez Józefa Gielniaka ("Przeciw chorobom", 1960). Dwie pierwsze prace oparte na bardzo prostym symetrycznym, osiowym podziale pola, dyskretnie nawiązującym do znaku krzyża, zbudowane są z najprostszych percepcyjnych elementów - różnej wielkości punktów. Emanacja światła uzyskana została w nich przez zagęszczanie i rozrzedzanie punktów, z tym jednak, że każdy z punktów jest obdarzony jakby swoim odrębnym, wizualnym życiem, co jest rezultatem techniki ręcznego wycinania matrycy.

Trzecia z wymienionych prac zbudowana jest z krótkich, ruchliwych odcinków linii, wibrujących wokół dwóch niewielkich kół usytuowanych po bokach grafiki. Wrażenie migotliwej świetlistości, jakie autor uzyskał w tej grafice, przypomina niektóre efekty formalne z obrazów Van Gogha z namalowanym wibrującym słońcem. Prace Lesława Miśkiewicza z drugiej połowy lat dziewięćdziesiątych wydają się być kwintesencją jego dotychczasowej twórczości i zarazem zapowiedzią nowych możliwości twórczych przez otwarcie szeregu odmiennych pól tematycznych. Są one przykładem ogromnej swobody realizacyjnej i, mimo całej redukcji środków, bardzo różnorodne pod względem ostatecznych rozwiązań wizualnych.

Twórczość Lesława Miśkiewicza stanowi istotny element łódzkiej sceny graficznej - wyrasta z linii artystycznej profesorów Stanisława Fijałkowskiego i Andrzeja Mariana Bartczaka, u których studiował, i od których wiele elementów dla swej twórczości pozyskał. Wydaje się jednak, że dochodząc do własnych rozwiązań artystycznych, zwłaszcza w pracach z końca lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych, wszystkie te elementy potrafił stopniowo przeobrazić w swą własną wizję artystyczną. Autor tworzy w środowisku grafików skupionych wokół łódzkiej ASP, należąc do średniego pokolenia, wraz z takimi artystami jak Krzysztof Wawrzyniak, Zbigniew Purczyński czy Witold Kaliński współtworzy ciekawy pokoleniowy obraz grafiki łódzkiej w jej części mocno naznaczonej sukcesami w zakresie druku wypukłego.

Koncepcja grafiki prezentowana przez Lesława Miśkiewicza jest radykalna w swej klasyczności. Eksploracja możliwości wyłącznie czarno-białego, jednomatrycowego druku powoduje, że cały ciężar przekazu skupiony jest na warstwie obrazowej. Nośnik obrazu pozostaje neutralny - doprecyzowanie obrazu jako fenomenu perceptualnego staje się więc elementem najważniejszym. Lesław Miśkiewicz rzadko posługuje się plamą, jego obrazy graficzne oparte są w głównej mierze na wartościach linii, zwłaszcza na jej muzycznym, melodyjnym charakterze.(...)

Fragment recenzji dotyczącej twórczości i działalności dydaktycznej Lesława Miśkiewicza w związku z postępowaniem o nadanie tytułu naukowego profesora.

Prof. zw. Jan Pamuła,
Kraków, 14 maja 2000